Opowiem Ci krótko, o Miłości.

O tym, jak Ojciec przedstawił najnowsze swe dzieło najpierwszemu i najdoskonalszemu z dotychczasowych swych dzieci.

„To jest twoje młodsze rodzeństwo – zaczął – W dziele jego stworzenia zawarłem wszystko co wiem i co potrafię. Postarałem się by zdolne było istnieć między wymiarami. Nie tylko ulepione zostało z materii nieożywionej, lecz także tchnąłem weń Ducha.”

Kowida przybywa. Trzymanie w ryzach pandemii puściło już w Anglii, Portugalii, Hiszpanii. Puszcza w Danii i Holandii. Lada moment puści w Niemczech.

Proste modelowania predykcyjne (np. stosunek oficjalnej liczby zarejestrowanych obecnie zgonów z powodu COVID-19 w porównaniu do wykrytej przed miesiącem liczby pozytywnych przypadków) budzi przypuszczenia na temat sporego niedoszacowania zainfekowanych SARS-Cov-2 w Polsce, Rumunii, czy Bułgarii.

Wszystkich nas cyberprzestrzeń uzależnia. I to nie w przenośni, lecz dosłownie.

Jakoś tak jesteśmy skonstruowani, żeby podejmując działania, mniej – więcej doprowadzać sprawy do końca. Planować i działać. Patrząc całościowo to, w którym miejscu drabiny społecznej się aktualnie znajdujemy zależy w dużej mierze od naszej inteligencji (czyli w sumie tego, czy potrafimy zaplanować drogę do naszego celu, odrzucając „potykacze” – zawiłości, mrzonki, złudzenia) i wytrwałości (czyli, czy potrafimy zrealizować i wyegzekwować to, co sobie zaplanowaliśmy). Oczywiście dotyczy to dłuższej perspektywy czasowej i wymaga łuta szczęścia…

Gdy Greta na forum ONZ krzyczała „How dare you”, to nie krzyczała tego ot tak, do mających jej ideały gdzieś, klimatycznych sceptyków. Ona krzyczała to do oficjeli siedzących w rzędach przed nią. A ci oficjele… bili jej brawo. Patrzyłem oniemiały. Paranoja. Ludzie na stolcach przed Gretą autentycznie wierzyli, że stoją z tą dziewczyną po tej samej stronie barykady. Jakby umknęło ich uwadze, że to oni teraz rozdają karty. I ‘coś tam’ mogą. Ale nie robią.